Den Donkelser Wollef

“De Pappa gung fort op de Maart,

Mai Kendchen, nu muss de mer schlofen.

Wat rubbelt am Haff un der Paart?

De Béisen, hei kennt en déch strofen!”

Un d’Fënsterche rëffelt de Baart

Séch den Donkelser Wollef. –

“De Wollef, kleng Mammi, as léif,

Dee kënnt nët, mat Rudden ze winne;

Ech schruf em dach d’lescht nach e Bréif,

E bréngt mer mai Kierfchen aus Schinnen;

Gutt Mammi, schneit déif an de Gréif

Fir den Donkelser Wollef.”

De Schéifer vu Briecht, e koum hell

Duurch d’Bierger, méi flénk wei vill Jonger;

Fir Palfong dem Wollef säi Fell,

Deem leschten, an drënner säin Honger;

Bei d’Heiser mat mierdrësche Knäll

Gung den Donkelser Wollef.

Am Wollefspelz stouch him gewëss

En Hierz voller Guttheet, deem Lousen;

E lackelt, trotz groussem Gebëss,

All Kanner vu Baaschtneck bis Housen

Mat Kierwercher, Biren an Nëss

Em den Donkelser Wollef.

An d’Hausfra, si wëscht an den Eck,

Si kickelt mam Kolla a schnëppelt

En deftege Krack an de Speck;

A wéi en rëm weider dann trëppelt,

Do laacht an de Baart séch de Geck;

O du Donkelser Wollef!

Dir all och, déi jachtelt duurch d’Land

A mengt, et keim keen iech derhanner,

Ze lackle, geduckt hanner d’Wand,

Em anere leiden hir Kanner;

Getréischt iech, dir all sit bekannt

Wéi den Donkelser Wollef.